Fizyka kwantowa pomaga nam rozwiązać sławetny “paradoks żartownisia”: czy żartowniś żartuje, kiedy mówi, że żartuje?

Żart to kwantowe zdanie logiczne. Kot w pudełku. Jego żartowność jest nieoznaczona dopóki nie zostanie opowiedziany.

Śmiech oznacza, że zdanie było prawdziwe. Oto żart trafił na podatny grunt. Rechoty są pozytywną weryfikacją.

Jeżeli żart pada płasko, oczywistym jest, że nie spełnia kryterium definicyjnego, żartu tzw. śmieszności. 

Nasza funkcja falowa śmieszności podnosi się jednak na drugim końcu spektrum, gdzie ucieka w osobliwość.

Otóż jeżeli żart jest tak zły, że wywoła oburzenie lub wręcz gniew odbiorców, pada sławetne: „spokojnie, to tylko żart?”. 

Żart pozostaje żartem pomimo nieśmieszności.