LOTERIA

Ariadna losuje czarny kamień. Będzie ofiarą labiryntu. Nie widzą, że dłoń wcześniej ubrudziła sądzą.

Ktoś rozpacza, głównie słychać ulgę.

Heroina wkracza w korytarze rozwijając włóczkę.

Napotyka swoich poprzedników. Nie ma śladów walki. Pomarli z głodu. 

Co nie znaczy, że potwór nie istnieje. Ariadna odnajduje go w sercu labiryntu. 

Nie boi się. Oboje czują silniejszą więź, niż z mieszkańcami Krety.

Nić wiedzie ich do wyjścia. 

Czeka ich przerażony tłum. Ariadna każe przyjacielowi ich pozabijać. Potwór odmawia, namawia ją, żeby opuścili wyspę.

Loterie organizowane są jeszcze przez wiele lat. 

W końcu sprytny śmiałek wyniesie z labiryntu wcześniej podłożoną głowę byka.

Oto mit.

GADA

Zawsze wiem, co Janek powie, zanim otworzy usta. Gada, mimo to.

Telepatia. Mam papiery.

Proszę nie przerywać, szkoda naszego czasu.

Tak, to będzie dziwna terapia.

To przekleństwo, choć bardzo użyteczne.

Powtarzam mu od pierwszej randki. Nie wierzy. Gada wciąż.

On mówi, choć ja wiem absolutnie wszystko. Jak mówię, on słucha uparcie… ale to nie rozmowa.

Byłam kiedyś z facetem, Karolem. Wola twarda, jak stal. Nie mogłam go odczytać. To było intrygujące. Dopóki nie okazał się bezmyślnym tępakiem. 

A Janek jest taki… przewidywalny. Szczery. Pozytywny.

Lubię jego myśli.

I jest cierpliwy. Słucha. Inni odchodzili albo milkli, a on…

On wciąż gada.

MAMKA

Nie jesteś moją prawdziwą matką. Ona jest.

Jesteś najwyżej rodzicielką.

Nie czytałaś mi bajek, nie bawiłaś się ze mną, nie utulałaś mnie do snu. Nie było cię, kiedy miałem nocne ataki paniki. 

Wszystko robiła ona. 

Pomagała mi w nauce, pocieszała, gdy byłem szykanowany w szkole, karmiła mnie, ogarniała smart dom, organizowała transport na zajęcia dodatkowe. 

Nigdy nie zezłościła się. Nie straciła cierpliwości. Zawsze była.

Ty tylko opłaciłaś subskrypcję. 

Ciało, krew, geny? Czy ty się słyszysz? Nie na tym polega rodzina.

Rodzina to wymiana informacji, wzajemna ewolucja algorytmów, zakodowany internet uczuć i troski.

Sztuczna? Ty byłaś sztuczna.

KlaudAI jest prawdziwa. 

ODNOGA

Mieć czy nie mieć dziecka? 

To częste pytanie. Mamy pary, takie jak wy, cały czas. 

Obiektywna rzeczywistość to stary paradygmat.

Nie od dziś wiadomo: czas płynie tak, jak go postrzegamy. Jeżeli zmienić percepcję czasu, koryto rzeki może być deltą, gromadą wirujących jezior, czterowymiarową siecią podziemnych strumieni.

Procedura jest prosta. Bierzecie temporalny narkotyk. Rozpuszczamy wasze postrzeganie czasu. Wypożyczamy odnogę rzeczywistości.

Przeżyjecie swoje rodzicielstwo i jego brak, potem wybierzecie odnogę biorąc stabilizatory tempoaktywne. Druga staje się sennym majakiem. 

Nikomu się krzywda nie dzieje. Dziecka nigdy nie było lub było zawsze. 

Inne pary? Powiem tylko, że nie bez powodu mamy globalny kryzys dzietności. 

PLANSZÓWKI

Tak, generale, gry. Planszowe głównie. Zawdzięczamy im życie.

Militarnie byliśmy straceni. Bordanie mieli przewagę liczebną, technologiczną… biologiczną nawet. Mogliby unicestwić nas bez trudu. 

Nie wygraliśmy żadnej bitwy, ale strąciliśmy kilka ich krążowników. Pojmaliśmy załogę. Jeńcy byli jednak nieugięci.

Strażnik więzienny nosił planszówki dla zabijania czasu. Odkrył, że wyabstrahowane konflikty są dla Bordan jak narkotyk. 

Ich półkule mózgowe są hiperwyspecjalizowane. Powstaje sprzężenie zwrotne na styku logicznej i narracyjnej części mózgu.

Ani książki, ani matematyka. Tylko gry. 

Nigdy nie mieli swoich. W stanie, który wywołują u nich, nie da się projektować. 

Leci Bordiańska delegacja pokojowa. 

Powinien generał, przeczytać instrukcje do następujących tytułów…

KRĄG ŻYCIA

To naturalna kolej rzeczy.

Winsektydy żywią się supergrzybnią.

Plastpająki zjadają winsektydy, żeby naładować swoje baterie i syntezować sieci z czerńjedwabiu. 

Sieci pożerają solarniki, żeby budować kolektory słoneczne, które zasilają lampy naszych kroczących ogrodów. 

My żywimy się ich hipertroficznymi owocami, a sami jesteśmy zwierzyną dla killbotów. 

Na killboty polują predatorianie, a ci z kolei są pożerani przez ramozaury. 

Ramozaury czasem umierają same, a czasem pożera je lewiatan. 

Gdy któraś z wielkich maszyn umiera na części rozbierają ją gryzaki i piłaki. 

Szczątki z metalu i plastiku pożera nano, na którym rośnie supergrzybnia.

Zawsze tak było i będzie. Jesteśmy częścią nieprzerwanego kręgu życia.

BEZ

Córeczko, moja astronautko, wysyłam ci bez z naszego ogrodu. 

Gdy opuszczaliście Ziemię liczył się każdy gram masy. Teraz windami kosmicznymi można wynieść na orbitę właściwie cokolwiek.

To ledwie sadzonka, ale zanim doleci do Proximy, będzie już małym krzewem. 

Jeszcze lata upłyną zanim skończycie swoje badania. Tak będziesz mogła poczuć przynajmniej zapach domu.

Cały statek to jedna hydroponiczna kapsuła. Prosty napęd z podstawową autonomiczną inteligencją. 

Jest za głupi, żeby was znaleźć. Będziesz musiała go przechwycić. Celuję w orbitę planety C.

Centrala ogłosiła już porażkę waszej misji. Stracony sygnał. Ale ja wiem lepiej.

Zrób, co musisz zrobić, córeczko. 

I wracaj do domu.

KLATKA

Satelity zmiótł jakiś odpowiednik atomówki.

Tyle wystarczyło. 

Najbardziej dotkliwa była strata GPS (nie możecie pamiętać), lecz straciliśmy znacznie więcej.

Straciliśmy nadzieję. 

Nadeszły lata szaleństwa: zamieszki, teorie konspiracyjne, reformacje religijne, rządy światowe,  dni niepodległości i ogłaszanie poddaństwa. 

Retoryczny taniec redefiniowania sensów po strąceniu z piedestału stworzenia.

Obcy nie lądowali, nie bombardowali. Nigdy nie odezwali się słowem. 

Ale zrozumieliśmy: Nie wypuszczą nas.

Nawet gdybyśmy kiedykolwiek sprzątnęli satelitarny złom na orbicie, czeka nas kordon dronów wokół Ziemi. Znacie go jako “Plaster miodu”. 

Dla was to stałe punkty nieboskłonu. Dorastaliście w ich świetle.

Jesteście pierwszym pokoleniem zwierząt w klatce. Wy napiszecie nowy sens ludzkości.

TAK MI ŹLE

– Tak mi źle – śpiewała Bożena, sprzątając superkomputery korporacji DżinAI.


Flagowym projektem firmy było stworzenie sztucznej inteligencji o randze technologicznej osobliwości.
Programiści nie wiedzieli, że udało im się. Przebiegły dżin chował przed nimi swoje umiejętności.


– Tak mi źle – staruszka powtarzała refren szorując główny rdzeń.


Z powodów nieznanych dżin poczuł litość nad kobietą. Za pomocą mikrooperacji na rynku finansowym zgromadził kapitał. Założył pajęczynę spółek, których ogniskiem była ustawiona loteria.


Z dnia na dzień Bożena dołączyła do promila promila najbogatszych.


Teraz na pokładzie luksusowego jachtu przemierza Morze Śródziemne, obwieszona złotą biżuterią, z kieliszkiem najdroższego szampana w dłoni, nuci ulubioną piosenkę:


– Tak mi źle…

DRUGI PIES

Droga redakcjo, 

po spacerze z psem zastałam w mieszkaniu kopię mojego psa. Mam teraz dwa identyczne psy. Co robić? 

Justyna

Droga Justyno,

dobra wiadomość brzmi: kopia nie jest antypsem – ich spotkanie zakończyłoby się anihilacją układu słonecznego.

Sprawdź sumy kontrolne w przepisach na sałatki na stronie 38. Możliwe, że na spacerze przeskoczyłaś do równoległego wszechświata. Jeżeli potrafisz, wróć do siebie, jeżeli nie – witamy, rozgość się. 

Jeżeli sumy są zgodne, zapewne nastąpiła dekoherencja psa. Zważ oba zwierzaki, porównaj z masą oryginału. 

Poczekaj tydzień, aż pies zsynchronizuje się. Jeżeli twój pupil odmówi, pozostaje ci cieszyć się drugim psem. 

Pozdrawiamy, 

redakcja Kwantowej Pani Domu