– Przepraszam, to dziwne pytanie. Przysłał cię tu algorytm?

– Słucham?

– Sorki, taka apka. Algorytm paruje ludzi i wysyła na spotkania w losowe miejsca.

– Randki w ciemno? 

– Niekoniecznie. Nawet odradzają. Po prostu spotkanie. Twarzą w twarz.

– Ale po co?

– Trudno dziś inaczej kogoś spotkać. Pody w uszach, szkło w oczach. Bańki medialne, wszechobecny pośpiech, alienacja. Dłuższe spojrzenie to obraza, uśmiech to deklaracja wojny. Algorytm daje pretekst.

– Ciekawe. Ale twój partner nie przyszedł.

– Zdarza się. Przynajmniej nowe miejsce zobaczyłem. Algorytm analizuje ścieżki pod tym kątem. Nie przeszkadzam.

– Ja… mam chwilę. Tylko powiedz… Czy ta apka naprawdę istnieje?

– Byłoby miło, gdyby istniała, co nie?