– Dziadek szczęśliwie zginął w wypadku autochodu. Ale ona…

Pacjent chowa twarz w dłoniach.

– Sto dwadzieścia lat, piećdziesiąt na emeryturze. Tylko: „Zrób to tamto” i „Daj spokój”. Nic się jej nie chce, nic ją nie cieszy, nigdzie nie wychodzi. Wszystkich nienawidzi.

Medycyna geriatryczna, geny rzeźbione, syntetyczne senolityki, prohibicja tytoniowa, ustawa flexitariańska, filozofia fitness… 

Osiągnęliśmy wymarzoną długowieczność.

– I rodzice. Samodzielni, nowocześniej żyją, ale ile jeszcze pociągną? Chcieliśmy żyć na starość, będziemy prowadzić dom starców.

Nie mam odpowiedzi. Pacjent wzdycha.

– My już spisani na straty. Ale nasze dzieci, wnuki, prawnuki? Za niedługo sami zostaniemy ciężarem. Czasem myślę, że lepiej byłoby… doktor rozumie?

Potakuję.